"Hah, kenapa Iman? Sengih ni mesti ada apa-apa." Iman duduk memandang muka.
"Abah, Ustazah cakap, pintu taubat akan tertutup bila dunia dah kiamat nanti. Betul ke?" Memandang meminta kepastian.
"Haah, betullah tu Iman. Kalau Iman nak taubat, kena buat setiap hari."
Iman mengangguk seperti faham. Tetapi bertanya semula.
"Kenapa kita panggil "pintu" taubat?". Kelihatan keliru.
"Ooh, OK. Iman keluar bilik ni sekejap. Lepas tu tutup pintu. Abah tunggu belakang pintu."
Iman mula bergerak cepat keluar dari bilik dan menutup pintu. Sangat ingin tahu.
"OK, Boleh dengar tak suara abah?" bercakap sedikit kuat.
"Boleh dengar!", Iman sebelah pintu menyahut.
"Baik, sekarang, Iman nak masuk semula dalam bilik, boleh masuk tak?"
"Tak boleh, sebab pintu dah tutup."
"Kalau Iman nak masuk juga?", bertanya menguji.
"Abah kena tolong buka pintulah." Sedikit menjerit.
Pintu dibuka semula. Iman dibiarkan masuk dengan sengih yang masih tak putus dari tadi.
"Baik, sekarang, bila abah dah buka pintu, boleh masuk tak?"
"Baru boleh masuk..." Sambil berjalan duduk di birai katil.
"Haa, itulah sebabnya dipanggil pintu taubat." tersenyum.
"Kalau Iman ada buat dosa sekarang, Iman masih boleh taubat. Allah masih buka pintu. Doa Iman boleh masuk, sampai pada Allah."
"Tapi kalau dah hari kiamat. Allah dah tutup pintu. Doa Iman tak boleh nak masuk dah."
"Ooo.. Sebab tu orang panggil pintu taubat ye abah," minta kepastian.
"Betul...", mengangguk sambil tersenyum.
 |
| "Taubat tidak diterima apabila pintu telah tertutup" |
>>>
Menjawab persoalan kepercayaan agama kepada kanak-kanak memang mencabar. Mereka masih belum mampu memahami sesuatu yang abstrak seperti "pintu" taubat.
Penerangan yang melibatkan apa yang mereka boleh lihat dan rasa lebih berkesan, daripada sekadar menerangkan melalui lisan.
Semoga ada kebaikan untuk rakan-rakan jika mahu dikongsikan.
~Ammar Muhamad~
#drMAK
No comments:
Post a Comment